Οι πιο συνηθισμένες βάσεις που βρίσκονται στα αντιόξινα περιλαμβάνουν:
* ανθρακικό ασβέστιο (caco₃): Αντιδρά με HCl για την παραγωγή χλωριούχου ασβεστίου, νερού και διοξειδίου του άνθρακα.
* υδροξείδιο του μαγνησίου (mg (OH) ₂): Αντιδρά με HCl για να παράγει χλωριούχο μαγνήσιο και νερό.
* υδροξείδιο του αλουμινίου (AL (OH) ₃): Αντιδρά με HCl για την παραγωγή χλωριούχου αλουμινίου και νερού.
* Δενεροξονικό νάτριο (Nahco₃): Αντιδρά με HCl για την παραγωγή χλωριούχου νατρίου, νερού και διοξειδίου του άνθρακα.
Η αντίδραση είναι ουσιαστικά μια απλή εξουδετέρωση οξέος βάσης:
Όξινο (HCl) + βάση (π.χ., caco₃, mg (OH) ₂) → αλάτι + νερό + (μερικές φορές) διοξείδιο του άνθρακα
Τα προκύπτοντα άλατα και το νερό είναι γενικά λιγότερο ενοχλητικά για την επένδυση στο στομάχι από το αρχικό υδροχλωρικό οξύ. Το διοξείδιο του άνθρακα που παράγεται από ορισμένα αντιόξινα μπορεί να προκαλέσει αέριο ως παρενέργεια. Διαφορετικά αντιόξινα χρησιμοποιούν διαφορετικούς συνδυασμούς βάσεων για να επιτευχθούν διαφορετικά επίπεδα αποτελεσματικότητας και να ελαχιστοποιήσουν τις παρενέργειες.
Πνευματικά δικαιώματα © Γνώση Υπολογιστών Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα