Αυτό περιλαμβάνει αρκετές βασικές πτυχές:
* Προσδιορισμός του προβλήματος: Δηλώνοντας σαφώς ποιο είναι το ζήτημα. Αυτό συχνά περιλαμβάνει την αναγνώριση ενός χάσματος μεταξύ μιας επιθυμητής κατάστασης και της τρέχουσας κατάστασης.
* Ορισμός του πεδίου εφαρμογής του προβλήματος: Προσδιορισμός των ορίων του προβλήματος. Ποιες πτυχές περιλαμβάνονται; Ποιες πτυχές αποκλείονται; Αυτό εμποδίζει το πρόβλημα να γίνει υπερβολικά ευρύ και δυσκίνητο.
* Κατανόηση του πλαισίου του προβλήματος: Εξερευνώντας το υπόβαθρο, τους σχετικούς παράγοντες και τους εμπλεκόμενους φορείς. Αυτό συνεπάγεται την εξέταση του περιβάλλοντος, των πόρων, των περιορισμών και των πιθανών επιπτώσεων του προβλήματος.
* Διαμόρφωση ερευνητικών ερωτήσεων ή στόχων: Μεταφράζοντας το πρόβλημα σε συγκεκριμένους, μετρήσιμους, επιτεύξιμους, σχετικούς και χρονικά συνδεδεμένους (έξυπνους) στόχους. Αυτό παρέχει μια σαφή κατεύθυνση για την εύρεση λύσεων.
* Προτεραιότητα στο πρόβλημα: Προσδιορισμός του επείγοντος και της σημασίας του προβλήματος σε σχέση με άλλα ανταγωνιστικά θέματα. Αυτό βοηθά στην κατανομή των πόρων αποτελεσματικά.
Η κακή ρύθμιση προβλημάτων μπορεί να οδηγήσει σε χαμένη προσπάθεια, αναποτελεσματικές λύσεις και ακόμη και επιδείνωση του αρχικού προβλήματος. Μια καλά καθορισμένη ρύθμιση προβλημάτων, από την άλλη πλευρά, αυξάνει την πιθανότητα ανάπτυξης αποτελεσματικών και αποτελεσματικών λύσεων. Είναι ένα κρίσιμο πρώτο βήμα σε οποιαδήποτε προσπάθεια επίλυσης προβλημάτων, είτε πρόκειται για έρευνα, μηχανική, επιχειρήσεις ή καθημερινή ζωή.
Πνευματικά δικαιώματα © Γνώση Υπολογιστών Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα