Τι κάνει η απόφαση του υπολογιστή για το λογισμικό;

Ο *Computer Associates International, Inc. v. Altai, Inc. *Η απόφαση (1992) δεν καθιέρωσε τους νέους κανόνες για το λογισμικό *per se *, αλλά εξέφρασε σημαντικά την εφαρμογή του νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων στο λογισμικό υπολογιστών, ειδικά για την αντιμετώπιση του ζητήματος μη κυριολεκτικής ομοιότητας .

Πριν από τους *συνεργάτες υπολογιστών *, η ανάλυση παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων συχνά επικεντρώθηκε σε μεγάλο βαθμό στην κυριολεκτική αντιγραφή του πηγαίου κώδικα. * Οι συνεργάτες υπολογιστών* αναγνώρισαν ότι αυτό δεν ήταν αρκετό για να προστατεύσει τις πραγματικά δημιουργικές πτυχές του λογισμικού. Το Δικαστήριο ανέπτυξε αυτό που είναι τώρα γνωστό ως δοκιμή σύγκρισης με διήθηση για να προσδιοριστεί εάν η παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων είχε συμβεί με βάση τις μη κυριολεκτικές ομοιότητες.

Ακολουθεί μια κατανομή της δοκιμής και οι επιπτώσεις της για τα πνευματικά δικαιώματα λογισμικού:

* αφαίρεση: Αυτό το στάδιο περιλαμβάνει την ανίχνευση του λογισμικού στα συστατικά δομικά μέρη του, προσδιορίζοντας τις βασικές ιδέες, τους αλγορίθμους και τις διαδικασίες του προγράμματος. Αυτά γενικά δεν είναι πνευματικά δικαιώματα.

* διήθηση: Αυτό το στάδιο φιλτράρει στοιχεία που δεν προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Αυτό περιλαμβάνει στοιχεία που υπαγορεύονται από την αποτελεσματικότητα, τα βιομηχανικά πρότυπα ή τις υποκείμενες ιδέες που εκφράζονται στο λογισμικό. Ουσιαστικά, απομακρύνονται οι μη υπογραμμικές και λειτουργικές πτυχές.

* σύγκριση: Μετά τη διήθηση, τα υπόλοιπα εκφραστικά στοιχεία συγκρίνονται για να διαπιστωθεί αν υπάρχει ουσιαστική ομοιότητα μεταξύ των δύο προγραμμάτων. Μόνο τα στοιχεία που θεωρούνται πρωτότυπα και εκφραστικά προστατεύονται.

Στην ουσία, * Οι συνεργάτες υπολογιστών * θεωρούν ότι η προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων για το λογισμικό εκτείνεται πέρα από τον κυριολεκτικό κώδικα για να συμπεριλάβει τη δομή, την ακολουθία και την οργάνωση (SSO) του προγράμματος, αλλά μόνο στο βαθμό που αυτό το SSO αποτελεί πρωτότυπο, δημιουργική έκφραση και δεν υπαγορεύεται από λειτουργικές εκτιμήσεις. Μετατόπισε την εστίαση από την απλή σύγκριση του κώδικα με την ανάλυση των δημιουργικών επιλογών που έγιναν στο σχεδιασμό και την υλοποίηση του λογισμικού.

Η απόφαση είναι σημαντική επειδή αναγνωρίζει τη μοναδική φύση του λογισμικού και τις προσπάθειες εξισορρόπησης της ανάγκης για την προστασία της δημιουργικής έκφρασης με τις πρακτικές πραγματικότητες της ανάπτυξης λογισμικού, όπου πολλές δομικές επιλογές μπορεί να υπαγορεύονται λειτουργικά. Βοήθησε να διευκρινιστεί τα όρια της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων ενόψει του όλο και πιο εξελιγμένου λογισμικού και των πρακτικών προγραμματισμού.