1. Μη εξουσιοδοτημένη πρόσβαση (Πληροφορίες διαρροής και κλιμάκωση προνομίων):
* Ανεξάρτητα δικαιώματα αρχείων: Οι χρήστες ενδέχεται να έχουν πρόσβαση σε αρχεία και καταλόγους που δεν πρέπει, οδηγώντας σε διαρροή πληροφοριών. Οι κακώς διαμορφωμένες άδειες αρχείων είναι μια σημαντική ευπάθεια.
* Αδύναμη έλεγχος ταυτότητας/εξουσιοδότηση: Εάν οι μέθοδοι ελέγχου ταυτότητας είναι αδύναμες (π.χ. εύκολα υποτιμημένοι κωδικοί πρόσβασης, χωρίς έλεγχο ταυτότητας πολλαπλών παραγόντων), ένας εισβολέας μπορεί να μιμηθεί έναν νόμιμο χρήστη. Οι μηχανισμοί εξουσιοδότησης ενδέχεται να έχουν ελαττώματα, επιτρέποντας στους χρήστες να εκτελούν ενέργειες που δεν δικαιούνται.
* υπερχείλιση buffer/άλλα τρωτά σημεία κώδικα: Το λογισμικό που περιέχει υπερχείλιση buffer ή άλλα τρωτά σημεία μπορεί να εκμεταλλευτεί για να αποκτήσει τον έλεγχο του συστήματος και να κλιμακώσει τα προνόμια. Ένας εισβολέας θα μπορούσε ενδεχομένως να γίνει ρίζα (διαχειριστής).
* επιθέσεις πλευρικής καναλιού: Παρατηρώντας πόσο καιρό παίρνει μια διαδικασία, πόση δύναμη καταναλώνει ή άλλες λεπτές παρενέργειες μπορούν να αποκαλύψουν πληροφορίες σχετικά με ευαίσθητα δεδομένα. Για παράδειγμα, οι επιθέσεις χρονισμού μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να μαντέψουν τους κωδικούς πρόσβασης.
2. Άρνηση υπηρεσίας (DOS):
* Εξάντληση πόρων: Ένας κακόβουλος χρήστης θα μπορούσε σκόπιμα να καταναλώνει υπερβολικούς πόρους (CPU, μνήμη, χώρο δίσκου, εύρος ζώνης δικτύου) για να καταστήσει το σύστημα άχρηστο για άλλους χρήστες. Αυτό θα μπορούσε να γίνει μέσω διαδικασιών έντασης πόρων, άπειρων βρόχων ή πλημμύρας του δικτύου.
* Deadlocks: Η κακώς σχεδιασμένη κατανομή των πόρων μπορεί να οδηγήσει σε αδιέξοδο, όπου οι διαδικασίες είναι αποκλεισμένες επ 'αόριστον, περιμένοντας πόρους που διατηρούνται από άλλες διαδικασίες.
* Σφάλματα λογισμικού: Η εκμετάλλευση σφαλμάτων λογισμικού μπορεί να καταρρεύσει το σύστημα ή να το καταστήσει άχρηστο.
3. Θέματα ακεραιότητας δεδομένων:
* Συνθήκες αγώνα: Όταν πολλαπλές διαδικασίες έχουν ταυτόχρονα κοινά δεδομένα, μπορούν να εμφανιστούν συνθήκες αγώνα, οδηγώντας σε ασυνεπή ή κατεστραμμένα δεδομένα. Απαιτούνται προσεκτικοί μηχανισμοί συγχρονισμού (π.χ. κλειδαριές, σηματοφόρα) για να αποφευχθεί αυτό.
* κακόβουλη τροποποίηση: Ένας εισβολέας που κερδίζει μη εξουσιοδοτημένη πρόσβαση θα μπορούσε σκόπιμα να τροποποιήσει ή να διαγράψει δεδομένα που ανήκουν σε άλλους χρήστες.
* Επικύρωση δεδομένων: Εάν τα δεδομένα εισόδου δεν έχουν επικυρωθεί σωστά, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την έγχυση κακόβουλου κώδικα ή για να χειριστεί δεδομένα με απροσδόκητους τρόπους.
4. Διάδοση κακόβουλου λογισμικού:
* Συστήματα κοινών αρχείων: Εάν ο λογαριασμός ενός χρήστη έχει μολυνθεί με κακόβουλο λογισμικό, μπορεί εύκολα να εξαπλωθεί σε άλλους χρήστες μέσω κοινών συστημάτων αρχείων ή πόρων δικτύου.
* Εκμετάλλευση κοινού λογισμικού: Εάν ένα συνήθως χρησιμοποιούμενο κομμάτι λογισμικού έχει ευπάθεια, ένας εισβολέας μπορεί να το εκμεταλλευτεί για να μολύνει πολλούς χρήστες.
5. Θέματα εμπιστοσύνης:
* Εμπιστευτική κοινόχρηστη βιβλιοθήκες: Εάν οι χρήστες υποχρεούνται να χρησιμοποιούν κοινόχρηστες βιβλιοθήκες, ένας κακόβουλος ηθοποιός θα μπορούσε να τροποποιήσει αυτές τις βιβλιοθήκες για να εκτελέσει κακόβουλες ενέργειες σε οποιαδήποτε διαδικασία που τις χρησιμοποιεί.
* Εμπιστευτική εμπιστοσύνη: Μερικές φορές τα συστήματα εμπιστεύονται σιωπηρά ορισμένους χρήστες ή διαδικασίες, οι οποίες μπορούν να αξιοποιηθούν εάν οι χρήστες ή οι διαδικασίες διακυβεύονται.
Γιατί αυτά τα προβλήματα είναι πιο διαδεδομένα στην πολυπρογραμματική/κατανομή χρόνου:
* Αυξημένη επιφάνεια επίθεσης: Περισσότεροι χρήστες σημαίνουν περισσότερα πιθανά σημεία εισόδου για τους επιτιθέμενους.
* ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΟΡΟΣ: Ο ανταγωνισμός για τους πόρους μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρίες για επιθέσεις άρνησης εξυπηρέτησης.
* Επικοινωνία μεταξύ επεξεργασίας (IPC): Οι μηχανισμοί IPC (π.χ. κοινή μνήμη, ουρές μηνυμάτων) μπορούν να εισαγάγουν τρωτά σημεία εάν δεν είναι σωστά εξασφαλισμένα.
* πολυπλοκότητα: Η διαχείριση ενός συστήματος πολλαπλών χρηστών είναι εγγενώς πιο περίπλοκη, γεγονός που αυξάνει την πιθανότητα σφαλμάτων διαμόρφωσης και τρύπες ασφαλείας.
Στρατηγικές μετριασμού:
Για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων ασφάλειας, τα λειτουργικά συστήματα και οι εφαρμογές χρησιμοποιούν μια ποικιλία μηχανισμών ασφαλείας:
* Ισχυρό έλεγχο ταυτότητας και εξουσιοδότηση: Ο έλεγχος ταυτότητας πολλαπλών παραγόντων, ισχυρές πολιτικές κωδικού πρόσβασης, έλεγχος πρόσβασης που βασίζεται σε ρόλους.
* Λίστες ελέγχου πρόσβασης (ACLS): Έλεγχος λεπτών κυμάτων σχετικά με το ποιος μπορεί να έχει πρόσβαση σε ποιους πόρους.
* sandboxing: Οι διαδικασίες απομόνωσης μεταξύ τους για να περιορίσουν τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει μια συμβιβασμένη διαδικασία.
* Προστασία μνήμης: Αποτρέποντας τις διαδικασίες από την πρόσβαση στη μνήμη που δεν κατέχουν.
* Όρια πόρων: Περιορισμός του ποσού των πόρων που μπορεί να καταναλώσει ένας χρήστης ή μια διαδικασία.
* Κανονικοί έλεγχοι ασφαλείας και δοκιμή διείσδυσης: Τον εντοπισμό και τον καθορισμό των τρωτών σημείων προτού μπορέσουν να εκμεταλλευτούν.
* Ενημερώσεις ασφαλείας και διαχείριση patch: Διατηρώντας το λογισμικό ενημερωμένο για την αντιμετώπιση γνωστών τρωτών σημείων.
* Συστήματα ανίχνευσης εισβολών (IDS): Ανίχνευση και ανταπόκριση σε κακόβουλη δραστηριότητα.
* Firewalls: Ελέγχοντας την πρόσβαση στο δίκτυο στο σύστημα.
* κρυπτογράφηση δεδομένων: Προστασία ευαίσθητων δεδομένων από μη εξουσιοδοτημένη πρόσβαση.
* Αρχή του ελάχιστου προνομίου: Χορηγώντας στους χρήστες μόνο τα ελάχιστα απαραίτητα προνόμια για την εκτέλεση των καθηκόντων τους.
* Εκπαίδευση ευαισθητοποίησης ασφαλείας: Εκπαιδεύοντας τους χρήστες σχετικά με τις απειλές ασφαλείας και τις βέλτιστες πρακτικές.
Συνοπτικά, η κοινή φύση των περιβάλλοντος πολυπρογραμματισμού και διανομής χρόνου παρουσιάζει σημαντικές προκλήσεις ασφάλειας. Τα ισχυρά μέτρα ασφαλείας είναι απαραίτητα για την προστασία του συστήματος και των χρηστών του από ένα ευρύ φάσμα πιθανών απειλών.
Πνευματικά δικαιώματα © Γνώση Υπολογιστών Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα