1. Συνέπεια και κανονικότητα: Το σύστημα θα πρέπει να είναι σε μεγάλο βαθμό συνεπές στην εκπροσώπηση των ήχων (graphemes σε φωνήματα). Ένας υψηλός βαθμός κανονικότητας καθιστά το σύστημα ευκολότερο στη μάθηση και τη χρήση. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πλήρης κανονικότητα είναι δυνατή ή ακόμα και επιθυμητή (βλ. Παρακάτω), αλλά η ελαχιστοποίηση των απρόβλεπτων εξαιρέσεων είναι κρίσιμη.
2. Διαφάνεια/προβλεψιμότητα: Η ορθογραφία μιας λέξης πρέπει να είναι σε μεγάλο βαθμό προβλέψιμη από την προφορά της και αντίστροφα. Αυτό επιτρέπει στους μαθητές να συμπεράνουν την ορθογραφία των άγνωστων λέξεων με βάση τις γνώσεις τους για την προφορά και τα υπάρχοντα πρότυπα ορθογραφίας.
3. Μορφολογική συνέπεια: Η ορθογραφία των λέξεων πρέπει να αντικατοπτρίζει τη μορφολογική δομή τους (ριζικές λέξεις, προθέματα, επιθήματα). Η διατήρηση συνεπών ορθογραφίας για τα μορφώματα σε διαφορετικές λέξεις βοηθά στη μάθηση και την κατανόηση των σχέσεων λέξεων. Για παράδειγμα, το επίθημα "-Tion" θα πρέπει να γράφεται με συνέπεια σε λέξεις όπως "δράση", "εκπαίδευση" και "σχέση".
4. Απλότητα και ευκολία μάθησης: Το σύστημα πρέπει να είναι σχετικά εύκολο να μάθει και να κυριαρχήσει, ελαχιστοποιώντας τον αριθμό αυθαίρετων κανόνων και εξαιρέσεων. Αυτό περιλαμβάνει την εξισορρόπηση της ανάγκης για ακρίβεια με την ανάγκη προσβασιμότητας.
5. Διακριτικό χαρακτήρα: Το σύστημα θα πρέπει να χρησιμοποιεί ξεχωριστές ορθογραφίες για διαφορετικούς ήχους για να αποφευχθεί η ασάφεια. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για ελάχιστα ζεύγη (λέξεις που διαφέρουν μόνο με έναν ήχο).
6. Πλάτος κάλυψης: Το σύστημα πρέπει να αντιπροσωπεύει το φάσμα των ήχων που βρίσκονται στη γλώσσα με ακρίβεια και αποτελεσματικά. Αυτό συχνά απαιτεί συμβιβασμούς - κανένα σύστημα δεν μπορεί να καταγράψει τέλεια κάθε απόχρωση της προφοράς.
7. Ιστορικές εκτιμήσεις (με προειδοποιήσεις): Ενώ ένα καθαρά φωνητικό σύστημα θεωρείται συχνά ιδανικό από καθαρά λογική άποψη, η ιστορική εξέλιξη μιας γλώσσας επηρεάζει το ορθογραφικό του σύστημα. Μια πλήρης αναθεώρηση σε ένα καθαρά φωνητικό σύστημα μπορεί να είναι ενοχλητική και να χάσει σημαντικές ετυμολογικές συνδέσεις. Ωστόσο, οι μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να στοχεύουν στη μείωση των περιττών ιστορικών ασυνέπειων που εμποδίζουν την αναγνώριση και τη μάθηση.
8. Προσαρμοστικότητα: Ένα καλό σύστημα ορθογραφίας πρέπει να είναι αρκετά ευέλικτο για να ικανοποιήσει τις αλλαγές στην προφορά με την πάροδο του χρόνου. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει σταδιακή μεταρρύθμιση και όχι ριζοσπαστική αναταραχή.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τις εγγενείς συμβιβασμούς: Ένα απόλυτα συνεπές και κανονικό σύστημα μπορεί να είναι υπερβολικά απλοϊκό και να αποτύχει να συλλάβει τις αποχρώσεις των ήχων μιας γλώσσας. Αντίθετα, ένα σύστημα που συλλαμβάνει κάθε λεπτή φωνολογική λεπτομέρεια μπορεί να είναι υπερβολικά περίπλοκο και δύσκολο να μάθει. Ένα καλό σύστημα πρέπει να βρει ισορροπία. Τα αγγλικά, για παράδειγμα, αγωνίζονται να εξισορροπήσουν αυτές τις αρχές λόγω της ιστορικής της εξέλιξης, με αποτέλεσμα ένα συγκριτικά ακανόνιστο σύστημα.
Πνευματικά δικαιώματα © Γνώση Υπολογιστών Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα