Εδώ είναι γιατί:
* Μοντέλο φυσικών δεδομένων (PDM): Εστιάζει στις φυσικές λεπτομέρειες αποθήκευσης και υλοποίησης της βάσης δεδομένων, όπως πίνακες, δείκτες, τύποι δεδομένων κλπ. Πρόκειται περισσότερο για το πώς αποθηκεύονται τα δεδομένα και όχι για το πώς είναι δομημένο ή χρησιμοποιείται.
* Μοντέλο εννοιολογικών δεδομένων (CDM): Παρέχει μια άποψη υψηλού επιπέδου των δεδομένων, που δείχνουν τις οντότητες και τις σχέσεις εντός της βάσης δεδομένων, αλλά όχι τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ή τους τύπους δεδομένων. Πρόκειται για τις επιχειρηματικές έννοιες και τις σχέσεις τους.
* Μοντέλο λογικών δεδομένων (LDM): Γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ του CDM και του PDM. Ορίζει τη δομή της βάσης δεδομένων, συμπεριλαμβανομένων των πινάκων, των στηλών, των τύπων δεδομένων, των πρωτογενών κλειδιών, των ξένων κλειδιά και των σχέσεων. Αυτή είναι η άποψη που σχετίζεται περισσότερο με τους χρήστες και τις εφαρμογές, καθώς δείχνει τον τρόπο με τον οποίο τα δεδομένα είναι οργανωμένα και δομημένα.
Σκεφτείτε με αυτόν τον τρόπο:
* CDM: Η "μεγάλη εικόνα" του τι αντιπροσωπεύει η βάση δεδομένων (π.χ. πελάτες, προϊόντα, παραγγελίες)
* ldm: Το "Blueprint" για τον τρόπο με τον οποίο τα δεδομένα είναι οργανωμένα (π.χ. πίνακες με στήλες και σχέσεις)
* pdm: Οι "λεπτομέρειες εφαρμογής" για τον τρόπο αποθήκευσης των δεδομένων (π.χ. κατανομή χώρου δίσκου, τεχνικές ευρετηρίου)
Επομένως, το LDM είναι η πλησιέστερη αναπαράσταση της "τελικής όψης" της βάσης δεδομένων, καθώς δείχνει τον τρόπο με τον οποίο τα δεδομένα είναι δομημένα για χρήση.
Πνευματικά δικαιώματα © Γνώση Υπολογιστών Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα