* Περιορισμένος χώρος διευθύνσεων: Το IPv4 χρησιμοποιεί 32 bits για διευθύνσεις, επιτρέποντας περίπου 4,3 δισεκατομμύρια μοναδικές διευθύνσεις (2
* Σπάσιμη κατανομή διεύθυνσης: Η έγκαιρη κατανομή των διευθύνσεων IP δεν ήταν πάντα αποτελεσματική. Μεγάλα μπλοκ ανατέθηκαν σε οργανισμούς, πολλοί από τους οποίους δεν χρησιμοποιήθηκαν πλήρως. Επιπλέον, η ιεραρχική φύση του χώρου διευθύνσεων (με μεγάλα δίκτυα που χρειάζονται μεγαλύτερα μπλοκ) συνέβαλαν στην αναποτελεσματική χρήση. Η NAT (μετάφραση διεύθυνσης δικτύου) βοήθησε να μετριαστεί αυτό κάπως, αλλά εισήγαγε πολυπλοκότητα και περιορισμούς.
* Ανάπτυξη του Διαδικτύου: Ο σημαντικότερος παράγοντας είναι ο τεράστιος αριθμός συσκευών που συνδέονται με το Διαδίκτυο. Τα δισεκατομμύρια συσκευές χρειάζονται μοναδικές διευθύνσεις IP για να επικοινωνήσουν και το αρχικό σύστημα IPv4 απλώς έτρεξε από τις διαθέσιμες διευθύνσεις για να εκχωρήσει.
Εν ολίγοις, το πρόβλημα δεν είναι μια πλήρης έλλειψη αριθμών, αλλά μια αναντιστοιχία μεταξύ του περιορισμένου χώρου διευθύνσεων του IPv4 και της εκθετικά αυξανόμενης ζήτησης για μοναδικές διευθύνσεις στο διαδίκτυο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το IPv6, με τον πολύ μεγαλύτερο χώρο διευθύνσεων (128 bits), αναπτύχθηκε και υιοθετείται σταδιακά.
Πνευματικά δικαιώματα © Γνώση Υπολογιστών Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα