Γιατί οι συνδέσεις από σημείο σε σημείο δεν είναι πρακτικές σε ένα μεγάλο δίκτυο όπως το τηλεφωνικό δίκτυο;

Οι συνδέσεις από σημείο σε σημείο είναι μη πρακτικές σε μεγάλα δίκτυα όπως το τηλεφωνικό δίκτυο λόγω πολλών βασικών λόγων:

* Επιμελητικότητα: Φανταστείτε ένα δίκτυο με μόλις 1000 τηλέφωνα. Ένα καθαρά δίκτυο από σημείο σε σημείο θα απαιτούσε σχεδόν 500.000 μεμονωμένες συνδέσεις (N*(N-1)/2, όπου n είναι ο αριθμός των τηλεφώνων). Αυτός ο αριθμός εκρήγνυται εκθετικά καθώς μεγαλώνει το δίκτυο. Το κόστος της καλωδίωσης, της διατήρησης και της διαχείρισης ενός τόσο μαζικού αριθμού συνδέσεων θα ήταν αστρονομικό και πρακτικά αδύνατο.

* Κόστος: Η τεράστια ποσότητα καλωδίωσης και υποδομής που απαιτείται για ένα δίκτυο από σημείο σε σημείο είναι απαγορευτικά δαπανηρή. Αυτό περιλαμβάνει όχι μόνο τα φυσικά καλώδια αλλά και τον εξοπλισμό μεταγωγής που απαιτείται σε κάθε άκρο κάθε σύνδεσης.

* Ευελιξία και αξιοπιστία: Η προσθήκη νέων χρηστών ή η αναβάθμιση του δικτύου θα ήταν απίστευτα περίπλοκη και ενοχλητική. Κάθε νέο τηλέφωνο θα απαιτούσε πολλές νέες συνδέσεις που θα δημιουργηθούν σε όλα τα άλλα υπάρχοντα τηλέφωνα. Μια ενιαία αποτυχία καλωδίου θα απομονώσει πολλούς χρήστες, σε αντίθεση με ένα μεταβαλλόμενο δίκτυο που προσφέρει πλεονασμό.

* Space: Ο φυσικός χώρος που απαιτείται για να στεγάσει όλο τον εξοπλισμό για τη διαχείριση ενός τεράστιου δικτύου από σημείο σε σημείο θα ήταν τεράστιος.

Ως εκ τούτου, τα μεγάλα δίκτυα χρησιμοποιούν τεχνικές μεταγωγής (όπως η εναλλαγή κυκλώματος σε παλαιότερα συστήματα τηλεφώνου και η εναλλαγή πακέτων σε σύγχρονα δίκτυα δεδομένων), τα οποία μειώνουν σημαντικά τον αριθμό των απαιτούμενων φυσικών συνδέσεων και προσφέρουν πολύ μεγαλύτερη επεκτασιμότητα, ευελιξία και αξιοπιστία. Αυτές οι τεχνικές χρησιμοποιούν κεντρικούς κόμβους (διακόπτες ή δρομολογητές) για να δρομολογήσουν αποτελεσματικά την κυκλοφορία μεταξύ των χρηστών, αποφεύγοντας την ανάγκη για άμεσες συνδέσεις μεταξύ κάθε ζεύγους συσκευών.