1. Διακομιστής DHCP:
* Ο πελάτης WDS στέλνει πρώτα ένα αίτημα DHCP για να λάβει μια διεύθυνση IP και άλλες πληροφορίες διαμόρφωσης δικτύου.
* Ο διακομιστής DHCP μπορεί να ρυθμιστεί ώστε να παρέχει στον πελάτη WDS τις ακόλουθες πληροφορίες:
* Διεύθυνση IP διακομιστή WDS: Ο πελάτης χρησιμοποιεί αυτήν τη διεύθυνση για να εντοπίσει το διακομιστή WDS στο δίκτυο.
* Όνομα διακομιστή εκκίνησης PXE: Αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εντοπίσει το διακομιστή WDS σε ένα πιο περίπλοκο περιβάλλον δικτύου.
* Αρχεία πληροφοριών εκκίνησης (binl): Αυτά τα αρχεία περιέχουν οδηγίες για τον πελάτη σχετικά με τον τρόπο εκκίνησης από το δίκτυο και να βρείτε τον διακομιστή WDS.
2. DNS Server:
* Εάν ο διακομιστής DHCP δεν παρέχει τη διεύθυνση IP του διακομιστή WDS, ο πελάτης μπορεί να χρησιμοποιήσει το DNS για να επιλύσει το όνομα του διακομιστή WDS σε μια διεύθυνση IP.
* Ο πελάτης χρησιμοποιεί τυπικά έναν προκαθορισμένο διακομιστή DNS, αλλά μπορεί επίσης να χρησιμοποιήσει τη διεύθυνση διακομιστή DHCP του διακομιστή DHCP, εάν δεν έχει διαμορφωθεί ρητά.
3. PXE Server Boot (προαιρετικό):
* Σε ορισμένα σενάρια, ο πελάτης WDS ενδέχεται να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει έναν διακομιστή εκκίνησης PXE για να ξεκινήσει τη διαδικασία εκκίνησης του δικτύου.
* Ο διακομιστής PXE μπορεί να παρέχει στον πελάτη μια εικόνα εκκίνησης που περιέχει τους απαραίτητους οδηγούς και λογισμικό για να επικοινωνήσει με το διακομιστή WDS.
Συνοπτικά:
Ο πελάτης ανάπτυξης των Windows εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις υπηρεσίες DHCP και DNS για τον εντοπισμό ενός διακομιστή WDS. Ο πελάτης ζητά αρχικά πληροφορίες διαμόρφωσης δικτύου από το διακομιστή DHCP και στη συνέχεια επιχειρεί να επιλύσει το όνομα του διακομιστή WDS (εάν παρέχεται) χρησιμοποιώντας το DNS. Οι διακομιστές εκκίνησης PXE χρησιμοποιούνται μερικές φορές ως ενδιάμεσο βήμα για την έναρξη της διαδικασίας εκκίνησης του δικτύου.
Πνευματικά δικαιώματα © Γνώση Υπολογιστών Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα