1. Επικύρωση εισόδου: Καθορίστε σαφώς τι συνιστά μη έγκυρη είσοδο. Αυτό θα πρέπει να είναι ακριβές και περιεκτικό, καλύπτοντας όλα τα πιθανά σενάρια. Παραδείγματα περιλαμβάνουν:
* Τύπος δεδομένων: Λάθος τύπου δεδομένων (π.χ. εισάγοντας κείμενο όταν αναμένεται ένας αριθμός).
* εύρος: Τιμή εκτός ενός αποδεκτού εύρους (π.χ. αρνητική ηλικία, βάρος πάνω από ένα φυσικό όριο).
* Μορφή: Λανθασμένη μορφή (π.χ., μη έγκυρη ημερομηνία, ακατάλληλα μορφοποιημένη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου).
* Λείπει δεδομένα: Τα απαιτούμενα πεδία παραμένουν κενά.
* Διπλότυπα δεδομένα: Εισαγωγή που περιέχει διπλές καταχωρήσεις όπου απαιτείται μοναδικότητα.
* Λογικές ασυνέπειες: Οι τιμές δεδομένων που αντιτίθενται μεταξύ τους (π.χ. ημερομηνία παραγγελίας είναι μετά την ημερομηνία παράδοσης).
* Τηλεύσιμα ασφαλείας: Εισροή που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για κακόβουλους σκοπούς (π.χ. ένεση SQL, σενάριο διασταυρούμενης τοποθεσίας).
2. Χειρισμός σφαλμάτων: Περιγράψτε πώς το πρόγραμμα θα χειριστεί μη έγκυρη είσοδο. Οι κοινές προσεγγίσεις περιλαμβάνουν:
* Απορρίπτοντας την είσοδο: Το πρόγραμμα αρνείται την μη έγκυρη είσοδο και εμφανίζει ένα κατάλληλο μήνυμα σφάλματος στον χρήστη, προτρέποντάς τους να εισαγάγουν σωστά τα δεδομένα σωστά. Αυτή είναι συχνά η απλούστερη και ασφαλέστερη προσέγγιση.
* προεπιλογή σε τιμή: Το πρόγραμμα χρησιμοποιεί μια προκαθορισμένη προεπιλεγμένη τιμή εάν η είσοδος είναι άκυρη. Αυτό πρέπει να τεκμηριωθεί σαφώς και να χρησιμοποιείται μόνο όταν είναι απαραίτητο και η προεπιλογή δεν θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργικότητα του προγράμματος.
* Χρησιμοποιώντας έναν μηχανισμό εγκατάστασης: Το πρόγραμμα προσπαθεί να ανακάμψει από το σφάλμα χρησιμοποιώντας εναλλακτικές μεθόδους ή πηγές δεδομένων. Για παράδειγμα, μπορεί να προσπαθήσει να φέρει τα δεδομένα που λείπουν από μια διαφορετική τοποθεσία. Αυτό είναι πιο περίπλοκο και πρέπει να χρησιμοποιείται προσεκτικά.
* Καταγραφή του σφάλματος: Το πρόγραμμα καταγράφει την μη έγκυρη είσοδο και τα στοιχεία σφάλματος σε ένα αρχείο καταγραφής για εντοπισμό σφαλμάτων και ανάλυσης. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση του συστήματος και την αναγνώριση των τάσεων σε μη έγκυρα δεδομένα.
* χαριτωμένη αποικοδόμηση: Το πρόγραμμα συνεχίζει να λειτουργεί αλλά με μειωμένες δυνατότητες. Για παράδειγμα, ένα χαρακτηριστικό μπορεί να απενεργοποιηθεί, αλλά η υπόλοιπη εφαρμογή παραμένει λειτουργική.
3. Αναφορά σφαλμάτων: Καθορίστε τον τρόπο με τον οποίο το πρόγραμμα θα κοινοποιήσει το σφάλμα στον χρήστη. Αυτό πρέπει να είναι:
* Καθαρίστε και συνοπτικά: Ο χρήστης πρέπει να καταλάβει τι πήγε στραβά και πώς να το διορθώσει.
* φιλικό προς το χρήστη: Αποφύγετε την τεχνική ορολογία όποτε είναι δυνατόν.
* χρήσιμο: Παρέχετε συγκεκριμένες πληροφορίες, όπως το άκυρο σημείο δεδομένων και τι αναμένεται.
* συνεπής: Χρησιμοποιήστε τους ίδιους μηχανισμούς χειρισμού και αναφοράς σφαλμάτων σε όλο το πρόγραμμα.
4. Χειρισμός εξαίρεσης (για προγραμματιστές): Εάν χρησιμοποιείτε μια γλώσσα προγραμματισμού που υποστηρίζει το χειρισμό εξαιρέσεων, περιγράψτε πώς θα συλληφθούν και θα χειριστούν εξαιρέσεις για να αποφευχθεί η συντριβή του προγράμματος.
Παράδειγμα:
"Εάν ο χρήστης εισέλθει σε αρνητικό αριθμό για την ηλικία, το πρόγραμμα θα εμφανίσει ένα μήνυμα σφάλματος:« Η ηλικία πρέπει να είναι ένας μη αρνητικός αριθμός ». Το πεδίο εισόδου θα παραμένουν επισημανθεί, προτρέποντας τον χρήστη να εισάγει εκ νέου μια έγκυρη ηλικία.
Καθορίζοντας σαφώς αυτές τις πτυχές, εξασφαλίζετε την ευρωστία και την αξιοπιστία του προγράμματος σας ενόψει της μη έγκυρης εισόδου. Το απαιτούμενο επίπεδο λεπτομέρειας θα εξαρτηθεί από την πολυπλοκότητα και την κριτική του προγράμματος.
Πνευματικά δικαιώματα © Γνώση Υπολογιστών Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα