Τι είναι η σειριακή είσοδος;

Η σειριακή είσοδος είναι μια μέθοδος μετάδοσης δεδομένων ένα bit κάθε φορά σε ένα μόνο κανάλι επικοινωνίας. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την παράλληλη είσοδο, η οποία στέλνει πολλαπλά bits ταυτόχρονα σε πολλαπλά κανάλια.

Σκεφτείτε το έτσι:

* σειριακή: Φανταστείτε έναν δρόμο μιας λωρίδας όπου τα αυτοκίνητα (κομμάτια δεδομένων) ταξιδεύουν το ένα μετά το άλλο.

* Παράλληλα: Φανταστείτε έναν αυτοκινητόδρομο πολλαπλών λωρίδων όπου πολλά αυτοκίνητα (κομμάτια δεδομένων) ταξιδεύουν ταυτόχρονα.

Βασικά χαρακτηριστικά της σειριακής εισόδου:

* Ενιαία γραμμή: Απαιτείται μόνο ένα καλώδιο (ή άλλη διαδρομή επικοινωνίας) για τη μετάδοση δεδομένων. Αυτό το καθιστά αποτελεσματικό για επικοινωνία ή καταστάσεις μεγάλων αποστάσεων με περιορισμένη καλωδίωση.

* Διαδοχική μετάδοση: Τα κομμάτια αποστέλλονται το ένα μετά το άλλο, με μια συγκεκριμένη σειρά (συνήθως το λιγότερο σημαντικό κομμάτι πρώτο ή το πιο σημαντικό κομμάτι πρώτα).

* Απαιτεί συγχρονισμό: Τόσο ο αποστολέας όσο και ο δέκτης πρέπει να συμφωνήσουν σχετικά με το ρυθμό δεδομένων (ρυθμό baud) και ένα σήμα ρολογιού (ή άλλο μηχανισμό χρονισμού) για να ερμηνεύσει σωστά τα εισερχόμενα bits. Διαφορετικά, τα δεδομένα θα παρερμηνευθούν.

* πιο αργή από την παράλληλη (γενικά): Ενώ η απόδοση μιας γραμμής είναι ένα πλεονέκτημα, η μετάδοση πολλαπλών bits ταυτόχρονα είναι εγγενώς ταχύτερη. Ωστόσο, οι προόδους στις σειριακές ταχύτητες επικοινωνίας έχουν μειώσει σημαντικά αυτό το κενό.

Κοινές χρήσεις της σειριακής εισόδου:

* Επικοινωνία μεταξύ υπολογιστών και περιφερειακών: Σύνδεση πληκτρολογίων, ποντικών, εκτυπωτών και άλλων συσκευών σε υπολογιστές.

* Επικοινωνία μεγάλων αποστάσεων: Χρησιμοποιείται σε εφαρμογές όπως μόντεμ, δορυφορικές επικοινωνίες και δικτύωση (π.χ. RS-232, USB).

* Προγραμματισμός μικροελεγκτών: Πολλοί μικροελεγκτές χρησιμοποιούν σειριακή επικοινωνία για προγραμματισμό και εντοπισμό σφαλμάτων.

* Λήψη δεδομένων: Συλλογή δεδομένων από αισθητήρες και άλλες συσκευές.

Η σειριακή είσοδος έρχεται σε διάφορα πρωτόκολλα όπως το UART, το SPI, το I2C και το USB, το καθένα με τις δικές του προδιαγραφές για τη διαμόρφωση δεδομένων, τον συγχρονισμό και την ανίχνευση σφαλμάτων.