* Σημαντικά βραδύτερες ταχύτητες επεξεργασίας: Η CPU θα πρέπει να έχει πρόσβαση στην κύρια μνήμη (RAM) για κάθε στοιχείο εντολών και δεδομένων που χρειάζεται. Η μνήμη RAM είναι πολύ πιο αργή από την προσωρινή μνήμη. Αυτή η συνεχής πρόσβαση σε βραδύτερη μνήμη θα δημιουργούσε μια τεράστια συμφόρηση, με αποτέλεσμα τις ώρες εκτέλεσης των τάξεων μεγέθους περισσότερο.
* Αυξημένη κατανάλωση ενέργειας: Η πρόσβαση στο RAM επανειλημμένα απαιτεί σημαντικά περισσότερη ισχύ από την πρόσβαση στην προσωρινή μνήμη. Αυτό θα οδηγούσε σε μικρότερη διάρκεια ζωής της μπαταρίας σε φορητούς υπολογιστές και αυξημένες απαιτήσεις ψύξης σε επιτραπέζιους υπολογιστές.
* Μειωμένη ανταπόκριση: Οι εφαρμογές θα αισθάνονται υποτονικές και μη ανταποκρινόμενες. Απλές εργασίες, όπως το άνοιγμα ενός αρχείου ή η κύλιση μέσω ενός εγγράφου, θα μπορούσαν να διαρκέσουν πολύ περισσότερο. Η συνολική εμπειρία του χρήστη θα παρεμποδίστηκε σοβαρά.
* Υψηλότερη χρήση CPU: Η CPU θα δαπανήσει ένα δυσανάλογο χρονικό διάστημα περιμένοντας δεδομένα από τη μνήμη RAM, οδηγώντας σε υψηλότερη αξιοποίηση της CPU ακόμη και για σχετικά απλές εργασίες. Αυτό μπορεί ακόμη και να οδηγήσει σε φαινομενικά πάγωμα καθώς το σύστημα κατακλύζεται.
* Αυξημένη πρόσβαση σκληρού δίσκου (εάν δεν υπάρχει μνήμη RAM): Στην ακραία περίπτωση, εάν το σύστημα δεν είχε επίσης μνήμη RAM, η CPU θα πρέπει να έχει πρόσβαση στον σκληρό δίσκο ή το SSD για κάθε στοιχείο εντολών και δεδομένων. Αυτό είναι ακόμη πιο αργό από την πρόσβαση στη μνήμη RAM, με αποτέλεσμα την καταστροφική αποικοδόμηση της απόδοσης.
Εν ολίγοις, η προσωρινή μνήμη είναι απαραίτητη για τη σύγχρονη απόδοση του υπολογιστή. Λειτουργεί ως ένα κρίσιμο buffer ταχύτητας μεταξύ της απίστευτα γρήγορης CPU και του πολύ πιο αργού RAM. Χωρίς αυτό, οι υπολογιστές θα ήταν ανέφικτα αργοί και άχρηστοι για οτιδήποτε πέρα από τα πιο βασικά καθήκοντα.
Πνευματικά δικαιώματα © Γνώση Υπολογιστών Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα